Για την ατελείωτη νοσταλγία του τοπίου.. Ατενίζοντας μαζί την θάλασσα, προσδοκώντας τα αύριο που θα’ρθουν, περιμένωντας κοινά φεγγάρια, χτίζοντας τις στιγμές με καρτερία.. πόσο άδειες οι ματιές όταν δεν γεμίζουν με φωτιά
