Μια άγνωστη πτυχή του Μπόστ..

Λίγο πολύ όλοι και όλες γνωρίζεται ή έχει πάρει το αυτί σας για τον Μπόστ(κατά κόσμο Μέντη Μποστατζόγλου) σκιτσογράφο και γελοιογράφο, θεατρικό συγγραφέα, στιχουργό και ζωγράφο.
Πολλές από τις δουλειές του έχουμε δει είτε σε εφημερίδες είτε σε διάφορα βιβλία και λευκώματα που αφορούν την τέχνη του. Για διάβασμα σχετικά με το έργο του
Σε αυτήν την ανάρτηση θα προσεγγίσουμε μια άλλη άγνωστη πτυχή του ταλαντούχου σκιτσογράφου. Πρόκειται για μια σειρά κόμιξ της περιόδου 1947-1949 κατά την διάρκεια δηλαδή του εμφυλίου στα οποία ο Μπόστ με το ιδιαίτερό καυστικό του χιούμορ σχολιάζει την μία πλευρά του εμφυλίου..
Χωρίς να γνωρίζουμε τους ακριβούς λόγους αυτής της αντικομμουνιστικής οπτικής πιθανολογείτε ότι προέβηκε στην δημιουργία αυτών των σκίτσων είτε για βιοποριστικούς λόγους, είτε αναγκαζόμενος μιας και το 1947 στρατεύεται ξανά στον κυβερνητικό στρατό.
Ο ίδιος πάντως το 1942 εντάσσεται ΕΑΜ Καλλιτεχνών.
Σε κάθε περίπτωση τα σκίτσα αποτελούν μια εύγλωττη απεικόνιση των συνθηκών που επικρατούσαν εκείνη την ταραγμένη περίοδο στην Ελλάδα..

Φθινόπωρο, ο Μάρκος στο Γράμμο, στο Βίτσι και στη Μουργκάνα δεν μπορεί να στερεώσει την ανταρσία
Φθινόπωρο, ο Μάρκος στο Γράμμο, στο Βίτσι και στη Μουργκάνα δεν μπορεί να στερεώσει την ανταρσία
Στου Γράμμου το ταμπούρι, 1948
Στου Γράμμου το ταμπούρι, 1948
Οι ελαφρές ταξιαρχίες του Μάρκο(υ Βαφειάδη).
Οι ελαφρές ταξιαρχίες του Μάρκο(υ Βαφειάδη).     
Ο Στάλιν μπροστά στο πορτρέτο του Χριστόφορου Κολόμβου.
Ο Στάλιν μπροστά στο πορτρέτο του Χριστόφορου Κολόμβου.
Ο “Δημοκρατικός Στρατός” κι ένας καπετάνιος ονόματι Νταβέλης.
Ο “Δημοκρατικός Στρατός” κι ένας καπετάνιος ονόματι Νταβέλης.
Νυχτερινές σερενάτες, 1948
Νυχτερινές σερενάτες, 1948
Μάρκος Βαφειάδης, ο καπνεργάτης από τη Ρωσία.
Μάρκος Βαφειάδης, ο καπνεργάτης από τη Ρωσία.
Η κρίσις της στέγης, 1948
Η κρίσις της στέγης, 1948
Ενθύμιον “Γράμμος”.
Ενθύμιον “Γράμμος”.
Δρομολόγιο προς Μουργκάνα και Αλβανία.
Δρομολόγιο προς Μουργκάνα και Αλβανία.
εμφυλιοπολεμικός Μπόστ_σκίτσα
εμφυλιοπολεμικός Μπόστ_σκίτσα

ευχαριστούμε το xyzcontagion.wordpress.com για την πολύτιμη βοήθεια στην αρχική παρουσίαση των σκίτσων..

χασίματα..

κάπου στον Ταύγετο του σήμερα, του χθές



παρασυρμένοι/ στις αδιάβατες στροφές της ιστορίας/
κυνηγώντας φαντάσματα/ήρωες/τέρατα και ξαφνιάσματα/
βαλθήκαμε να μαντρώσουμε αυτά που απο της μνήμης τα κιτάπια διέλαθαν/
και μείναμε μόνοι/τρελοί κυνηγοί/αυτών που διέγραψε η ιστορία/αυτών που θυμήθηκαν να ξεχαστούν/γιατί πονάνε/
μα όσο και άν πεισματικά εμπόδια στο δρόμο μας προκύπτουν/εμείς πάντα θα χανόμαστε επίτηδες/στις αδιάβατες στροφές της ιστορίας/

Σε αυτό το πανηγύρι δεν έχει ρεφενέ..

Δεν είναι η μεταμόρφωση των προσώπων που τρομάζει, η μεταβολή από τα αρχικά βλέμματα τρόμου μπροστά στον κίνδυνο πιθανής απόλυσης, η ανασφάλεια, η μείωση μισθού, ο φόβος που μετατρέπεται στην συνέχεια σε ανακούφιση. Οι λέξεις πίσω από τα δακρυσμένα χαμόγελα, ευτυχώς δεν με απολύουν ακόμη, δεν θα ενσωματωθώ στις λίστες των ανέργων, δεν θα γίνω ένα ακόμη στατιστικό νούμερο. Όχι δεν τρομάζουν όλα αυτά. Είναι γνώριμα από καιρό. Μπροστά στον τρόμο της απόλυσης φαίνονται τα πραγματικά πρόσωπα των ανθρώπων, αυτό που πραγματικά κουβαλάνε μέσα τους. Όμως όχι δεν τρομάζουν όλα αυτά. Αυτό που τρομάζει, που καθηλώνει είναι εκείνο το γαμημένο ‘στην υγειά σου αφεντικό’. Εκείνη η σκηνή σαν από κάποιο εφιάλτη. ‘ ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και η παρθένα με τον σατανά’. Η εξίσωση των ρόλων. Το γλεντοκόπι εργατών αφεντικών, αντάμα. Σαν εικόνα από ένα μέλλον δυστοπικό. Όλα αυτά που διακυβεύονταν μένουν έωλα, κενά.
Για μια στιγμή δεν υπάρχει η εργασιακή ανασφάλεια, τα κακά μαντάτα. Για μια στιγμή μέσα στα στενά χρονικά όρια της διαφήμισης υπάρχει η λύτρωση, εκείνο το πάλι καλά.
Κάν’την από την δουλειά…….ομαδικά. Το μότο μια νέας εποχής. Μιας εποχής που δεν υπάρχει αυτό που τόσα χρόνια ατσαλώνει συνειδήσεις, εκείνη η πιο βαθειά, η πιο κάθετη και ξεκάθαρη ρωγμή. Η ρωγμή της ταξικής συνείδησης.
Στην υγειά σου λοιπόν αφεντικό μέχρι την επόμενη φορά, που δεν θα υπάρχει ο ήλιος, η θάλασσα, τα ούζα. Τότε που το ‘κάν’την από την δουλειά…….ομαδικά’ θα μεταφράζεται σε συλλογικές λούφες μιας άγριας προλεταριακής γιορτής..

ατελείωτη γιορτή






Νηστεύει ἡ ψυχή μου ἀπὸ πάθη
καὶ τὸ σῶμα μου ὁλόκληρο τὴν ἀκολουθεῖ.
Οἱ ἀπαραίτητες μόνο ἐπιθυμίες –
καὶ τὸ κρανίο μου ὁλημερὶς χῶρος μετανοίας
ὅπου ἡ προσευχὴ παίρνει τὸ σχῆμα θόλου.
Κύριε, ἀνῆκα στοὺς ἐχθρούς σου.
Σὺ εἶσαι ὅμως τώρα ποὺ δροσίζεις
τὸ μέτωπό μου ὡς γλυκύτατη αὔρα.
Ἔβαλες μέσα μου πένθος χαρωπὸ
καὶ γύρω μου
ὅλα πιὰ ζοῦν καὶ λάμπουν.
Σηκώνεις τὴν πέτρα – καὶ τὸ φίδι
φεύγει καὶ χάνεται.
Ἀπ᾿ τὴν ἀνατολὴ ὡς τὸ βασίλεμμα τοῦ ἥλιου
θυμᾶμαι πὼς εἶχες κάποτε σάρκα καὶ ὀστὰ γιὰ μένα.
Ἡ νύχτα καθὼς τὴν πρόσταξες ἀπαλὰ μὲ σκεπάζει
κι ὁ ὕπνος – ποὺ ἄλλοτε ἔλεγα πὼς ὁ μανδύας του
μὲ χίλια σκοτάδια εἶναι καμωμένος,
ὁ μικρὸς λυτρωτής, ὅπως ἄλλοτε ἔλεγα –
μὲ παραδίδει ταπεινὰ στὰ χέρια σου…
Μὲ τὴ χάρη σου ζῶ τὴν πρώτη λύτρωσή μου.
.Νίκος Καρούζος- απολέλυσαι της ασθενείας σου.


Άραγε πόσοι ακόμοι θα ατενίσουν από ψηλά την ασχήμια αυτού του κόσμου;
περπάταγες σταθερά/ έξω έπεφτε μια όξινη βροχή/από ψηλά/
στον δρόμο συνάντησες τους φίλους σου/ ανεβαίνανε κατά παρέες/
να βρεθούν και αυτοί στο μεγάλο αντάμωμα/ στην γιορτή
είχες αφήσει την μάνα σου στο σπίτι/
δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει/
δεν θα άντεχε την όξινη βροχή που σε λίγο θα γέμιζε την γειτονιά/
περπάτησες στα στενά/ στα σοκάκια που μεγάλωσες/
15 χρόνια σεργιάνι/ σε αυτό το σεργιάνι ήταν πολλοί/
φωνές, χρώματα, χαμόγελα/
σήμερα ακόμη και ο θάνατος χαμογελάει/
σήμερα..ντύνουμε τα όνειρα με χρώμα κόκκινο/
έτσι για να περνιόμαστε ωραίοι/ έτσι για να γουστάρουμε/
όξινη βροχή έπεφτε στους δρόμους/
μα μείνανε πολλοί/ έμεινες και εσύ γιατί ποτέ σου δεν φοβήθηκες τις βροχές/
χωρίς ομπρέλα, χωρίς αδιάβροχο/ να νιώθεις πάνω σου την ορμή/ 
να μην τολμήσεις και ξεχαστείς/
κι όταν θέλησαν την γιορτή να χαλάσουν/
έμεινες/ από που σε διώχναν/ εδώ είναι η γειτονιά σου/
εδώ είναι το σπίτι σου/
μόνο μια πίκρα ένιωσες πρίν δείς τον ήλιο να εκρύγνειτε μπροστά σου/
μόνο μια πίκρα/ που δεν θα προλάβαινες να τηρήσεις την υπόσχεση που έδωσες στην μάνα σου φεύγοντας εκείνο το πρωινό/
ό,τι θα έφερνες εσύ ψωμί στο σπίτι
αφιερωμένο στον Μπερκίν Ελβάν που δολοφονήθηκε από το Τουρκικό κράτος στις 12/3/2014

περί αλληλεγγύης..

αντιγράφω από  sinialo:Νύχτα της 6 Νοέμβρη, ημέρα γενικής απεργίας, λεωφόρος Πέτρου Ράλλη στο ύψος του Ρέντη, απόβροχο, σε αλυσίδα αποκλεισμού των κεντρικών εγκαταστάσεων της ACS για την αλληλεγγύη σε απολυμένους και απλήρωτους εργαζόμενους, με την πλάτη στα στελέχη της εταιρίας, τους σεκιουριτάδες, τα γεμάτα φορτηγάκια, τους απεργοσπάστες, και με το πρόσωπο στο κολαστήριο του Μεταγωγών, τις φυλακές μεταναστών που βασανίζονται όσοι είναι αυτό που είναι και δεν μπορούν να το αλλάξουν, με πρόσχημα τα «χαρτιά», με πρόσχημα τη νομιμότητα που δεν έχουν και τους την ζητάν αυτοί που θεωρούν εαυτούς αυτόκλητα νόμιμους να στέλνουν τους στρατούς τους, και να ρημάζουν τα «εκεί» που οι πρώτοι μεγάλωσαν, εκεί που έχουν αφήσει όλα όσα αγαπούν, όλους όσους αγαπούν, για λίγο εμφανίστηκαν στα παράθυρα των κελιών απέναντί μας αυτοί, οι «παράνομοι», οι «λαθραίοι», οι φυλακισμένοι χωρίς κανένα έγκλημα, οι ξεριζωμένοι, άρχισαν να μας χαιρετούν, είχαν δει την αστυνομία απέναντί μας, τους δεσμοφύλακές τους απέναντί μας, και μας αναγνώρισαν ως μαζί τους, στην ίδια μεριά απέναντι από τους δεσμοφύλακες, και χαιρετηθήκαμε, και φωνάξαμε μερικά συνθήματα, και σφύριξαν δυνατά, φώναξαν κι αυτοί στις γλώσσες τους, μετά τους πήραν οι δεσμοφύλακες, και ξανά μετά από ώρα εμφανίστηκαν, μερικοί σκαρφάλωσαν στα κάγκελα σαν για να μας φτάσουν, και σταθήκαμε για λίγο βουβοί, έχοντας στην πλάτη μας τα στελέχη, τους απεργοσπάστες, τους σεκιουριτάδες, τους κατθρώπους, έχοντας στο πρόσωπό μας τους κολασμένους που σκαρφάλωναν για να φτάσουν ψηλά, τους ανθρώπους, και με τα χέρια μας δεμένα σαν μια αλυσίδα, και με τα στόματά μας γεμάτα χαμόγελο, χωρίς κούραση, χωρίς φθορά, με την βροχή να στεγνώνει στην λεωφόρο, με ένα νεύμα, μια γροθιά, αλληλεγγύη

Πέρα και έξω από λογικές ανάθεσης και ψηφοθηρικών ελιγμών, πέρα και ολότελα επιθετικά πρός την παραίτηση, το κοιτάω την δουλειά μου, πέρα από την γάγγραινα του μικροαστικού μικρόκοσμου, υπάρχει μια ουτοπία.. Εκεί κατοικούμε εμείς οι εκατομμύρια εξαθλιωμένοι και οι εκατομμύρια εξαθλιωμένες αυτού του τόπου. Είμαστε εμείς οι ‘αόρατοι’ και οι κυνηγημένοι, οι ‘απόβλητοι’ και οι ‘παρανοικοί’, οι πόρνες και οι τοξικοεξαρτημένοι, όλοι εμείς που γεννηθήκαμε και πεθαίνουμε για κάθε στιγμή. Εμείς που βιαστήκαμε, που δολοφονηθήκαμε και πεθάναμε σε ένα αμπάρι, οι χιλιάδες απολυμένοι, τα θύματα μιας κάποιας κρατικής και μιας κάποιας παρακρατικής βίας. Οι οροθετικές και τα παιδιά των Ρομά που αντικρύσαμε ένα πρωινό το ανέκφραστο πρόσωπο της εξουσίας πίσω από μια στολή. Είμαστε οι διασσαλευτές της όποιας ομαλότητας, οι απείθαρχοι εργάτες και οι αρνήτριες στρατών, τα κακά όνειρα των κυρίαρχων και οι φορείς δημιουργικής ουτοπίας. Είμαστε όλα αυτά που δεν καταλαβαίνεται. Οι ‘υγειονομικές βόμβες’ στις γειτονιές σας, οι ‘εστίες ανομίας’, οι ‘ύποπτοι για συμμετοχή’. Είμαι εσύ και είσαι εγώ.Και κάθε φορά που θα βασανίζεται ένας άνθρωπος σε μια ασφάλεια, κάθε φορά που μια βιασμένη κοπέλα θα ξαπλώνη μόνη και φοβισμένη, κάθε φορά που θα χρειάζεται άλλος ένας σε μια απεργιακή φρουρά, κάθε φορά που η συντροφικότητα θα ριζώνει..εκεί θα βρισκόμαστε εμείς

σημειώσεις πάνω σε λαδόκολλα..

Οι σημειώσεις βρίσκονται πάνω σε λαδόκολλες μαγειριών, σε κατασχισμένα χάρτινα τραπεζομάντηλα φθηνών εστιατορίων, σε χαρτάκια τσιγάρων και σε κάθε είδους χάρτινο κατασκεύασμα.
Οι συγγραφείς τους είναι οι άνθρωποι της ‘διπλανής πόρτας’ άνεργοι και άνεργες κάθε ηλικίας, ‘μαύροι’ εργαζόμενοι, μπουχτισμένοι κούριερ και άστεγοι δεκαετίας, πόρνες της νύχτας και χαρτογιακάδες της μέρας, είναι αυτοί που χρησιμοποιούν το πιο φθηνό μέσο συγγραφής , την δωρεάν γραφομηχανή του δρόμου, που σημειώνουν βιαστικά τηλέφωνα που δεν θα πάρουν ποτέ, που κάνουν πράξεις υπολογισμού των μηνιαίων εξόδων που δεν θα πληρώσουν, που ζωγραφίζουν έρωτες σε σχήμα καρδιάς και αντρικά πέη μονίμως καυλωμένα. Αφηρημένα σχέδια και πρωτοποριακές τεχνοτροπίες.
Οι σημειώσεις πάνω σε λαδόκολλα είναι μικρά ταξίδια στην έρημο της καθημερινότητας

Είναι οι προσωπικές αφηγήσεις που κάνουν την κόλαση πιο θελκτική..

αντεστραμένα χιλιόμετρα..




πόσο απέχει η ουτοπία από την κοσμογωνιά;
πόσα χιλιόμετρα να διασχίσεις ψάχνοντας την; 
σε ποια σταυροδρόμια θα ακουμπήσεις
τους χάρτες να ανοίξεις τους εσωτερικούς
δίπλα σου σύντροφοι καλοί-συνοδοιπόροι
μοναχικά πολλά ταξίδια που γίνονται μια μεγάλη περιπέτεια
και ο καιρός να ναι κόντρα
και να ρίχνει κουκοσάλι 
και σκυφτοί να συνεχίζουν την πορεία
πάντα στην μεγάλη πορεία ο λογισμός
ατέρμονα χιλιόμετρα’
                                                    το άπειρο-
 μετατροπή από σύμβολο μαθηματικό 
σε σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς
πινακίδες μην ψάξεις
ποτέ δεν υπήρξε σήμανση για τον παράδεισο..

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αλήθεια μένει..

Δεν υπήρχε περίπτωση να σιγήσει μια φωνή,
όχι το ότι υποστηρίζουμε την Ε.Ρ.Τ σαν λειτουργία, έτσι όπως διαμορφώθηκε μέσα στα χρόνια σε όργανο της εκάστοτε κυβέρνησης. Ήταν πολλοί εκείνοι που με το δίκιο τους ασκούσαν κριτική στον τρόπο που γινόταν η ενημέρωση από τα κρατικά κανάλια, ήταν πολλοί περισσότεροι εκείνοι όμως που αντιλαμβάνονται από προχτές ότι το κλείσιμο μιας κρατικής τηλεόρασης και των υπόλοιπων υποδομών της είναι ένα συνολικό χτύπημα. Όχι στην διαφθορά και στην ‘κατάσταση’ που είχε δημιουργηθεί εντός ραδιομεγάρου, αλλά ένα συνολικό χτύπημα στις ζωές τους.
Η έννοια της ελευθερίας εμπεριέχει το αυτονόητο της άκριτης επιλογής, εμπεριέχει την πλουραλιστικότητα. Και αυτό έχει χαθεί πολύ πριν την Ε.Ρ.Τ
Η τρικομματική έκανε ένα ανέλπιστο δώρο στην κοινωνία, έβγαλε την ενημέρωση από τα στενά pollitical correct πλαίσια και την έφερε με τον πιο άμεσο τρόπο στην κοινωνία..
Τώρα πρέπει οι εργαζόμενοι εργαζόμενες στην Ε.Ρ.Τ να κάνουν το βήμα παραπέρα.Μπροστά σε ένα τέτοιο κυβερνητικό χτύπημα δεν υπάρχει ο καιρός για πολλά πολλά, κλάματα και ρομαντικές μνήμες, αλλά μόνο το αυτονόητο.Κατάληψη του σταθμού από τους εργαζόμενους και αυτοδιαχείρηση του.Να πάρουν την ενημέρωση οι ίδιοι στα χέρια τους, έξω από μικροπολιτικές και μικροσυμφέροντα.Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Και επιτέλους ας ακουστεί η πραγματική φωνή όλων εκείνων που τόσο καιρό αποκρύβεται
ας ακουστεί η φωνή των κατοίκων στις Σκουριές, των μεταναστών απο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, των αντιφασιστών, των εργατών, των ανέργων, των των των….

Υ.γ. ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι οι τρόποι υπάρχουν και δεν πρόκειται να χαθεί το σήμα της Ε.Ρ.Τ οπότε στο κάτω μέρος του μπλόγκ μπορείτε να παρακολουθείτε το απεργιακό δελτίο του σταθμού..

φευγιό

Ξυπνάς από έναν ύπνο βαθύ και ταραγμένο.
1ο σημάδι. Πνιγμός

Νιώθεις να πνίγεσαι.
Από την καθημερινή αδιάκοπη κίνηση.
Ένα ασταμάτητο πήγαινε έλα χωρίς ρυθμό,μέτρο
Στο τίποτα…
2ο σημάδι.Φόβος

Για αυτά που καθημερινά βλέπεις γύρω σου.
Φόβος για το μέλλον που τόσο καλά σχεδιάζουν άλλοι για να σε βγάλουν από τον κόπο.
Τον κόπο της Δημιουργίας.
3ο σημάδι.Απελπισία

Δεν αντέχεις άλλο τις ίδιες εικόνες
Τους ανεκπλήρωτους έρωτες
Τους από τα πρίν ξεπουλημένους αγώνες
Την ζωή του όχι αύριο.
Μια λέξη εδώ και τώρα στο μυαλό σου γυρνάει Φυγή.
Να γλυτώσεις,να ξεφύγεις,να χαράξεις εσύ της ζωής σου τον δρόμο.
Μακρυά τους.

”Φύγε”,μου είπες,”μας την πέσανε”.
Αυτή τη φορά δεν θα φύγω,ρε πούστη μου
Θα μείνω ό,τι και να γίνει.
Αυτή είναι η ζωή μου,από που να φύγω;

(Οι τελευταίοι τέσσερις στίχοι είναι του Νίκου Παίζη από το υπέροχο βιβλίο του Η Γενιά της Ηπατίτιδας.)

ψυχραιμία..δημοκρατία είναι θα περάσει

και μιας και καταπιανόμαστε με τα πολιτεύματα, άς θυμηθούμε κάποια λόγια που εύκολα τα φανταζόμαστε να ακούγονται σήμερα:

και μην ξεχνάτε όλα γίνονται για το καλό μας..

ραντεβού στα γουναράδικα