αντιγράφω από sinialo:Νύχτα της 6 Νοέμβρη, ημέρα γενικής απεργίας, λεωφόρος Πέτρου Ράλλη στο ύψος του Ρέντη, απόβροχο, σε αλυσίδα αποκλεισμού των κεντρικών εγκαταστάσεων της ACS για την αλληλεγγύη σε απολυμένους και απλήρωτους εργαζόμενους, με την πλάτη στα στελέχη της εταιρίας, τους σεκιουριτάδες, τα γεμάτα φορτηγάκια, τους απεργοσπάστες, και με το πρόσωπο στο κολαστήριο του Μεταγωγών, τις φυλακές μεταναστών που βασανίζονται όσοι είναι αυτό που είναι και δεν μπορούν να το αλλάξουν, με πρόσχημα τα «χαρτιά», με πρόσχημα τη νομιμότητα που δεν έχουν και τους την ζητάν αυτοί που θεωρούν εαυτούς αυτόκλητα νόμιμους να στέλνουν τους στρατούς τους, και να ρημάζουν τα «εκεί» που οι πρώτοι μεγάλωσαν, εκεί που έχουν αφήσει όλα όσα αγαπούν, όλους όσους αγαπούν, για λίγο εμφανίστηκαν στα παράθυρα των κελιών απέναντί μας αυτοί, οι «παράνομοι», οι «λαθραίοι», οι φυλακισμένοι χωρίς κανένα έγκλημα, οι ξεριζωμένοι, άρχισαν να μας χαιρετούν, είχαν δει την αστυνομία απέναντί μας, τους δεσμοφύλακές τους απέναντί μας, και μας αναγνώρισαν ως μαζί τους, στην ίδια μεριά απέναντι από τους δεσμοφύλακες, και χαιρετηθήκαμε, και φωνάξαμε μερικά συνθήματα, και σφύριξαν δυνατά, φώναξαν κι αυτοί στις γλώσσες τους, μετά τους πήραν οι δεσμοφύλακες, και ξανά μετά από ώρα εμφανίστηκαν, μερικοί σκαρφάλωσαν στα κάγκελα σαν για να μας φτάσουν, και σταθήκαμε για λίγο βουβοί, έχοντας στην πλάτη μας τα στελέχη, τους απεργοσπάστες, τους σεκιουριτάδες, τους κατθρώπους, έχοντας στο πρόσωπό μας τους κολασμένους που σκαρφάλωναν για να φτάσουν ψηλά, τους ανθρώπους, και με τα χέρια μας δεμένα σαν μια αλυσίδα, και με τα στόματά μας γεμάτα χαμόγελο, χωρίς κούραση, χωρίς φθορά, με την βροχή να στεγνώνει στην λεωφόρο, με ένα νεύμα, μια γροθιά, αλληλεγγύη
Πέρα και έξω από λογικές ανάθεσης και ψηφοθηρικών ελιγμών, πέρα και ολότελα επιθετικά πρός την παραίτηση, το κοιτάω την δουλειά μου, πέρα από την γάγγραινα του μικροαστικού μικρόκοσμου, υπάρχει μια ουτοπία.. Εκεί κατοικούμε εμείς οι εκατομμύρια εξαθλιωμένοι και οι εκατομμύρια εξαθλιωμένες αυτού του τόπου. Είμαστε εμείς οι ‘αόρατοι’ και οι κυνηγημένοι, οι ‘απόβλητοι’ και οι ‘παρανοικοί’, οι πόρνες και οι τοξικοεξαρτημένοι, όλοι εμείς που γεννηθήκαμε και πεθαίνουμε για κάθε στιγμή. Εμείς που βιαστήκαμε, που δολοφονηθήκαμε και πεθάναμε σε ένα αμπάρι, οι χιλιάδες απολυμένοι, τα θύματα μιας κάποιας κρατικής και μιας κάποιας παρακρατικής βίας. Οι οροθετικές και τα παιδιά των Ρομά που αντικρύσαμε ένα πρωινό το ανέκφραστο πρόσωπο της εξουσίας πίσω από μια στολή. Είμαστε οι διασσαλευτές της όποιας ομαλότητας, οι απείθαρχοι εργάτες και οι αρνήτριες στρατών, τα κακά όνειρα των κυρίαρχων και οι φορείς δημιουργικής ουτοπίας. Είμαστε όλα αυτά που δεν καταλαβαίνεται. Οι ‘υγειονομικές βόμβες’ στις γειτονιές σας, οι ‘εστίες ανομίας’, οι ‘ύποπτοι για συμμετοχή’. Είμαι εσύ και είσαι εγώ.Και κάθε φορά που θα βασανίζεται ένας άνθρωπος σε μια ασφάλεια, κάθε φορά που μια βιασμένη κοπέλα θα ξαπλώνη μόνη και φοβισμένη, κάθε φορά που θα χρειάζεται άλλος ένας σε μια απεργιακή φρουρά, κάθε φορά που η συντροφικότητα θα ριζώνει..εκεί θα βρισκόμαστε εμείς