Δεν είναι η μεταμόρφωση των προσώπων που τρομάζει, η μεταβολή από τα αρχικά βλέμματα τρόμου μπροστά στον κίνδυνο πιθανής απόλυσης, η ανασφάλεια, η μείωση μισθού, ο φόβος που μετατρέπεται στην συνέχεια σε ανακούφιση. Οι λέξεις πίσω από τα δακρυσμένα χαμόγελα, ευτυχώς δεν με απολύουν ακόμη, δεν θα ενσωματωθώ στις λίστες των ανέργων, δεν θα γίνω ένα ακόμη στατιστικό νούμερο. Όχι δεν τρομάζουν όλα αυτά. Είναι γνώριμα από καιρό. Μπροστά στον τρόμο της απόλυσης φαίνονται τα πραγματικά πρόσωπα των ανθρώπων, αυτό που πραγματικά κουβαλάνε μέσα τους. Όμως όχι δεν τρομάζουν όλα αυτά. Αυτό που τρομάζει, που καθηλώνει είναι εκείνο το γαμημένο ‘στην υγειά σου αφεντικό’. Εκείνη η σκηνή σαν από κάποιο εφιάλτη. ‘ ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και η παρθένα με τον σατανά’. Η εξίσωση των ρόλων. Το γλεντοκόπι εργατών αφεντικών, αντάμα. Σαν εικόνα από ένα μέλλον δυστοπικό. Όλα αυτά που διακυβεύονταν μένουν έωλα, κενά.
Για μια στιγμή δεν υπάρχει η εργασιακή ανασφάλεια, τα κακά μαντάτα. Για μια στιγμή μέσα στα στενά χρονικά όρια της διαφήμισης υπάρχει η λύτρωση, εκείνο το πάλι καλά.
Κάν’την από την δουλειά…….ομαδικά. Το μότο μια νέας εποχής. Μιας εποχής που δεν υπάρχει αυτό που τόσα χρόνια ατσαλώνει συνειδήσεις, εκείνη η πιο βαθειά, η πιο κάθετη και ξεκάθαρη ρωγμή. Η ρωγμή της ταξικής συνείδησης.
Στην υγειά σου λοιπόν αφεντικό μέχρι την επόμενη φορά, που δεν θα υπάρχει ο ήλιος, η θάλασσα, τα ούζα. Τότε που το ‘κάν’την από την δουλειά…….ομαδικά’ θα μεταφράζεται σε συλλογικές λούφες μιας άγριας προλεταριακής γιορτής..

Νηστεύει ἡ ψυχή μου ἀπὸ πάθη

καὶ τὸ σῶμα μου ὁλόκληρο τὴν ἀκολουθεῖ.

Οἱ ἀπαραίτητες μόνο ἐπιθυμίες –

καὶ τὸ κρανίο μου ὁλημερὶς χῶρος μετανοίας

ὅπου ἡ προσευχὴ παίρνει τὸ σχῆμα θόλου.

Κύριε, ἀνῆκα στοὺς ἐχθρούς σου.

Σὺ εἶσαι ὅμως τώρα ποὺ δροσίζεις

τὸ μέτωπό μου ὡς γλυκύτατη αὔρα.

Ἔβαλες μέσα μου πένθος χαρωπὸ

καὶ γύρω μου

ὅλα πιὰ ζοῦν καὶ λάμπουν.

Σηκώνεις τὴν πέτρα – καὶ τὸ φίδι

φεύγει καὶ χάνεται.

Ἀπ᾿ τὴν ἀνατολὴ ὡς τὸ βασίλεμμα τοῦ ἥλιου

θυμᾶμαι πὼς εἶχες κάποτε σάρκα καὶ ὀστὰ γιὰ μένα.

Ἡ νύχτα καθὼς τὴν πρόσταξες ἀπαλὰ μὲ σκεπάζει

κι ὁ ὕπνος – ποὺ ἄλλοτε ἔλεγα πὼς ὁ μανδύας του

μὲ χίλια σκοτάδια εἶναι καμωμένος,

ὁ μικρὸς λυτρωτής, ὅπως ἄλλοτε ἔλεγα –

μὲ παραδίδει ταπεινὰ στὰ χέρια σου…

Μὲ τὴ χάρη σου ζῶ τὴν πρώτη λύτρωσή μου.

.Νίκος Καρούζος- απολέλυσαι της ασθενείας σου.

Άραγε πόσοι ακόμοι θα ατενίσουν από ψηλά την ασχήμια αυτού του κόσμου;

περπάταγες σταθερά/ έξω έπεφτε μια όξινη βροχή/από ψηλά/

στον δρόμο συνάντησες τους φίλους σου/ ανεβαίνανε κατά παρέες/

να βρεθούν και αυτοί στο μεγάλο αντάμωμα/ στην γιορτή

είχες αφήσει την μάνα σου στο σπίτι/

δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει/

δεν θα άντεχε την όξινη βροχή που σε λίγο θα γέμιζε την γειτονιά/

περπάτησες στα στενά/ στα σοκάκια που μεγάλωσες/

15 χρόνια σεργιάνι/ σε αυτό το σεργιάνι ήταν πολλοί/

φωνές, χρώματα, χαμόγελα/

σήμερα ακόμη και ο θάνατος χαμογελάει/

σήμερα..ντύνουμε τα όνειρα με χρώμα κόκκινο/

έτσι για να περνιόμαστε ωραίοι/ έτσι για να γουστάρουμε/

όξινη βροχή έπεφτε στους δρόμους/

μα μείνανε πολλοί/ έμεινες και εσύ γιατί ποτέ σου δεν φοβήθηκες τις βροχές/

χωρίς ομπρέλα, χωρίς αδιάβροχο/ να νιώθεις πάνω σου την ορμή/ 

να μην τολμήσεις και ξεχαστείς/

κι όταν θέλησαν την γιορτή να χαλάσουν/

έμεινες/ από που σε διώχναν/ εδώ είναι η γειτονιά σου/

εδώ είναι το σπίτι σου/

μόνο μια πίκρα ένιωσες πρίν δείς τον ήλιο να εκρύγνειτε μπροστά σου/

μόνο μια πίκρα/ που δεν θα προλάβαινες να τηρήσεις την υπόσχεση που έδωσες στην μάνα σου φεύγοντας εκείνο το πρωινό/

ό,τι θα έφερνες εσύ ψωμί στο σπίτι

αφιερωμένο στον Μπερκίν Ελβάν που δολοφονήθηκε από το Τουρκικό κράτος στις 12/3/2014